Kώστας Kαββαθάς

«... Δώσατε δισεκατομμύρια για τις δέκα ημέρες των Ολυμπιακών. Καταστρέψατε τρία
αεροδρόμια (και το Ελληνικό, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει μια από τις ωραιότερες πίστες
της Ευρώπης), δηλητηριάσατε την πεδιάδα των Μεσογείων (με το ?Eλευθ. Bενιζέλος?, που θα
μπορούσε να γίνει σε τεχνητό νησί, ένα χιλιόμετρο μακριά απ? την ακτή, ακριβώς ?απέναντι?
από το αεροδρόμιο του Ελληνικού)...»

Συγκαμένοι και δυσκοίλιοι...

KAMIA φορά η τύχη παίζει περίεργα παιχνίδια. Γράφοντας στον Αντίλογο αυτού του τεύχους
για τις προοπτικές της αυτοκίνησης στην εποχή του Μεγάλου Αδελφού, το μάτι μου έπεσε σε
ένα άρθρο του περιοδικού ONE AIM της Toyota, από τα καλύτερα house organs στον κόσμο των
αγώνων, και σε μια φωτογραφία που εξέπεμπε ομορφιά, ελπίδα, αθωότητα, πίστη και θάρρος
ψυχής. Ήταν ο ¶ιρτον Σένα σε ηλικία 23 ετών, λίγο μετά τη νίκη του σε έναν αγώνα F3 στο
Macao (εκείνη την εποχή, πορτογαλική αποικία στην ηπειρωτική Κίνα) με Ralt RT3 με
κινητήρα Toyota.
Γιατί το αναφέρω; Γιατί την προηγούμενη μέρα είχα παρακολουθήσει τη νίκη του Xουάν Πάμπλο
Mοντόγια στο Μονακό και σκέφτηκα: «Tι ωραίο παράδειγμα!» Ένας νεαρός Βραζιλιάνος (που δεν
είναι πια κοντά μας) και ένας Κολομβιανός, δύο παιδιά που ξεκίνησαν από χώρες φτωχές
και... δύσκολες, από το «πουθενά» δηλαδή, και κατάφεραν να γίνουν οδηγοί της Formula 1
και παγκόσμιοι πρωταθλητές. Και ακόμα, επειδή εδώ και σαράντα χρόνια προσπαθώ, με άρθρα,
επιστολές και ατέλειωτες χαμένες ώρες, να «συγκινήσω» αφασικούς αρμοδίους όλων των
κυβερνήσεων που πέρασαν από την Ελλάδα από το 1964 και μετά, λέγοντάς τους ότι είναι
υποχρέωσή τους να προσέξουν, να ενισχύσουν, να προβάλουν και τα μηχανοκίνητα σπορ. Το
μόνο που έχω εισπράξει είναι τρεις απολύσεις (δύο από την κρατική τηλεόραση και μία από
εφημερίδα), άγριο σνομπάρισμα δήθεν «διανοουμένων» και ειρωνικά σχόλια συναδέλφων του
αθλητικού ρεπορτάζ, που λένε ότι οι αγώνες αυτοκινήτου δεν είναι άθλημα.
Κοιτάξτε το πρόσωπο του ¶ιρτον. Δείτε τα μάτια. Την «αριστοκρατικότητα», το πάθος.
Συγκρίνετε την εικόνα με τις φάτσες που βλέπετε στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια ενός
ποδοσφαιρικού αγώνα. Τα αλαλάζοντα κύμβαλα, τα ανθρωποειδή που καίνε και καταστρέφουν,
που κλείνουν τις εθνικές οδούς, επειδή έχασε, νίκησε, υποβιβάστηκε ή αναβαθμίστηκε η
ομάδα «τους».

Τα χρόνια πέρασαν και, αντί να μαλακώνω και να ηρεμώ, γίνομαι έξαλλος. Από το 1964 έχει
«μαλλιάσει η γλώσσα μου» να παρακαλώ τους «αρμοδίους» να γίνει ένα ελληνικό γκραν πρι.
Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Ρόδο, στην Κέρκυρα, στο Ελληνικό, κάπου, διάβολε.
Σιγά μην ακούσουν. Οι αγώνες, λένε οι δυσκοίλιοι, είναι «σπορ των πλουσίων»! Γι? αυτό, ρε
ψώνια, θα κάνει γκραν πρι η Τουρκία; Γι? αυτό θα μας πάρει και έναν από τους καλύτερους
αγώνες του παγκόσμιου πρωταθλήματος (WRC), το Ράλι Ακρόπολις; Γιατί και εκεί η αφασική
σας συμπεριφορά έχει καταρρίψει όλα τα ρεκόρ από το 1960 μέχρι σήμερα. Ποτέ δε θα ξεχάσω
τις επιτροπές στη Γραμματεία Νέας Γενιάς (επί προβεβλημένων αστέρων της πολιτικής) για τη
στήριξη του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Σιγά μην κατάλαβαν τα βλήματα. Το μόνο που τα
ενδιέφερε (και τα ενδιαφέρει) ήταν να εκλεγούν ή να βγάλουν κανένα φράγκο από
πεζοδρομήσεις, ενοποιήσεις, αναβαθμίσεις και άλλα δήθεν «έργα» που θα μπορούσε να φέρει
σε πέρας ακόμα και ένας με δείκτη νοημοσύνης 90.
Εκατοντάδες οι ώρες που έχασα τρέχοντας από επιτροπή σε επιτροπή και από γενικό γραμματέα
σε υπουργό, μέχρι που απηύδησα και δεν ξαναπάτησα. Θα πείτε... «H Ελλάδα έχει σπουδαίους
αθλητές, πολυνίκες και Ολυμπιονίκες», και θα συμφωνήσω. Αλλά εδώ μιλάμε για εφαρμοσμένες
τεχνολογίες, για «σχολεία» εξειδικευμένης γνώσης, για εργαστήριο που σώζει ζωές, αφού οι
νέοι θα μπορούσαν να τρέχουν σε ελεγχόμενο και ασφαλές περιβάλλον αντί στους δημόσιους
δρόμους. Αδύνατο να καταλάβουν. «Δεν είναι δυνατό να θεοποιήσουμε την... ταχύτητα» είπε
ένας οικολογικά και κοινωνικά «ευαίσθητος» υπουργός της «δεξιάς». «Τα μηχανοκίνητα σπορ
δεν είναι μεταξύ των προτεραιοτήτων μιας... σοσιαλιστικής κυβέρνησης» δήλωσε άλλος. «Και
οι 1.200 νέοι που δολοφονούνται κάθε χρόνο στην άσφαλτο;», τόλμησα. «Δε θα ήταν καλύτερα
να μάθαιναν οδήγηση σε μια πίστα;» «Να μην ανεβαίνουν σε μοτοσικλέτα» με αποστόμωσαν τα
ούφο.
Έχουν δίκιο. Να μη σχεδιάζουν, ούτε να κατασκευάζουν μοτοσικλέτες. Να μην πειραματίζονται
με μονοθέσια. Να μην τρέχουν σε αγώνες. Να μην πετάνε ανεμόπτερα, αεροπλάνα και
ελικόπτερα. Να μην έχουν ακροβατικές ομάδες. Να μην πέφτουν με αλεξίπτωτα...
Τσιρίζουν οι υστερικοί της περιοχής Θρακομακεδόνων δίπλα στο αεροδρόμιο Τατοΐου.
Ενοχλούνται, οι γελοίοι, από το θόρυβο των Piper L21, των μονοκινητήριων αεροπλάνων που
ρυμουλκούν τα ανεμόπτερα της Ανεμολέσχης Αθηνών! Σταμάτησαν (πάλι) να πετάνε οι νέοι και
οι νέες. Και η Πολεμική Αεροπορία τους ανέχεται, αντί να στείλει στο διάβολο και να
καταγγείλει το ύπουλο σχέδιό τους, που είναι η οικοπεδοποίηση και του αεροδρομίου
Τατοΐου.
Αποτέλεσμα; Μηδέν, οι φαιδροί. Το μόνο που είναι ικανοί να κάνουν είναι να φανατίζουν τη
νεολαία που γεμίζει τα γήπεδα μαχαιρώνοντας, καίγοντας ανυπεράσπιστα ζώα και
καταστρέφοντας ό,τι βρει.
Με τέτοιο μαλλί, γραβάτα και παπούτσια duo tone (το κάτω μέρος λουστρίνι, το πάνω καστόρι
μπλε ελεκτρίκ, ο τυπάς), πώς να καταλάβεις, υπουργέ μου; Αλλά κι εσύ, που κάνεις προς το
πιο «σοβαρό», που από τα ετοιματζίδικα πέρασες στα Armani και στα Todd?s, που πας
διακοπές σε «κοσμικά» νησιά και απέκτησες βίλα με γκαράζ και πισίνα στη Φιλοθέη... Μόνο
η σκέψη ότι ο κανακάρης σου μπορεί να οδηγήσει μονοθέσιο ή αγωνιστική μοτοσικλέτα με 300
χιλιόμετρα την ώρα σε κάνει να ιδρώνεις. Όσο για τη μητέρα... Εκεί να δείτε αγωνία για
τον «μπούλη». Μην πέσει, μην κοπεί, μην κάνει βαβά... Οι αγώνες είναι επικίνδυνα
πράγματα. Το πολύ ένα mountain bike, άντε και στη θάλασσα με «μπρατσάκια», μην κρυώσει
και δεν υπάρξει διάδοχος της δυναστείας των Τυρόγαλων.

Δώσατε δισεκατομμύρια για τις δέκα ημέρες των Ολυμπιακών. Καταστρέψατε τρία αεροδρόμια
(και το Ελληνικό, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει μια από τις ωραιότερες πίστες της
Ευρώπης), δηλητηριάσατε την πεδιάδα των Μεσογείων (με το «Ελευθ. Βενιζέλος», που θα
μπορούσε να γίνει σε τεχνητό νησί, ένα χιλιόμετρο μακριά από την ακτή, ακριβώς «απέναντι»
από το αεροδρόμιο του Ελληνικού)... Δε σας άφησαν, λέτε, οι «οικολόγοι», γιατί οι
περιβαλλοντικές επιπτώσεις ήταν σοβαρές. Αλήθεια; Πιο σοβαρές από την τσιμεντοποίηση της
ανατολικής Αττικής ή, μήπως, δεν ήταν οι «επιπτώσεις» που σας μάραναν, αλλά το γεγονός
ότι η αξία της θάλασσας δε συγκρίνεται με την αξία της γης;

Κατά πως φαίνεται, θα φύγω από το μάταιο αυτό κόσμο και τίποτε από όσα προσπάθησα στο
χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού και της γενικής και αθλητικής αεροπορίας δε θα έχει
πραγματοποιηθεί, με εξαίρεση τους 4T και τη Σχολή Ασφαλούς Οδήγησης, το Safetrack, που
είναι 100% δική μας δουλειά. Ίσως, έπειτα από πενήντα χρόνια, να βρεθεί κάποιος
δημοσιογράφος που, ψάχνοντας σκονισμένους τόμους ή κείμενα σε κάποια βάση δεδομένων,
ανακαλύψει τι έκανε το περιοδικό, οι συνεργάτες και ο υπογράφων σε ένα χώρο που η
Πολιτεία έχει «γράψει» κανονικά. Μπορεί, όμως, έπειτα από πενήντα... ημέρες να βρεθεί
κάποιος νέος που, κοιτώντας τη φωτογραφία του Σένα, θα πει στον εαυτό του: «Kάποια μέρα
θα γίνω σαν αυτόν». Και ξέρετε κάτι; Δεν είναι απαραίτητο να γίνει οδηγός της Formula 1.
Μπορεί να γίνει μαθηματικός, αρχιτέκτονας, μηχανικός, δημοσιογράφος...
Χουλιγκάνος και φραπόγαλο να μη γίνει, γιατί δε «λέει»._ Κ. Κ.